quinta-feira, janeiro 04, 2007

ENTRESSONHOS

de Oscar Portela

Vens a mim, pretérito e perfeito
(enredado em sonho e solidões)
e tomas o sendeiro da imagem
no qual te creio e te proclamo, lasso.
Que sede remota, trêmula e amarga,
Salobra e triste pousou em teus lábios?
Que purpúreas feridas, que paixões,
Sorveram de teu sangue amor profano?
Jovem Lacedemônio que de estátua
Baixas até a carne ultrajada
Que pulsares de paixão, que sede sombria,
Que tormentas de estio te ataram?
Que procelosos céus, que agonias,
Que clamor de viver, e que tormentos,
Fazem de ti, guerreiro e rei formoso,
Parusia que ao viver se alcança?
Recordas, diz-me, aquela primavera,
Que num aziago gesto foi raptada
E presa da morte já Selene
Pelo canto de Orfeu foi salva?
Pois eu a tu lado, Dáimon e Deus
Entrego aquilo que tenho, anos,
exílio, solidão, saudades
E me disponho a ser, melancolia,
Arauto de trovões e relâmpagos.

Um comentário:

Vera Laporta disse...

ENTRESUEÑOS

Original en castellano de
Oscar Portela

Vienes a mí, pretérito y perfecto,
(arrebujado en sueño y soledades)
y tomas al sendero de la imagen,
en que te creo y te pronuncio,lacio.

¿Que sed remota, trémula y amarga,
Salobre y triste se posó en tus labios?
¿Que cárdenas heridas, que pasiones,
Sorbieron de tu sangre amor profano ?

Joven Lacedemonio que de estatua
Bajas hasta la carne mancillada,
¿ Que pulsos de pasión, que sed oscura,
Que tormentas de estío te amarraron?

¿Que procelosos cielos, que agonías,
Que clamor de vivir, y que tormentos,
Hacen de tí, guerrero y rey hermoso,
Parusía que a vivir se alcanza?

¿Recuerdas dime, aquella primavera,
Que en un aciego gesto fue raptada,
Y presa de la muerte ya Seleme,
Por el canto de Orfeo fué salvada?

Pues yo a tu vera, Daimón y Dios
Entrego lo que tengo,años,
exilio, soledad , " saudades"

Y me dispongo a ser, melancolía,
anunciador de truenos y relampagos.